Ευχαριστήρια επιστολή προς τον πρόεδρο του Πανελλήνιου Θεολογικού Συνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ από τη Συντονιστική Ομάδα Αδιόριστων Εκπαιδευτικών

Πριν λίγες μέρες έλαβα τη παρακάτω επιστολή από τη Συντονιστική Ομάδα Αδιόριστων Εκπαιδευτικών.Τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου .Γνωρίζω  την προσφορά τους στην εκπαίδευση,αφού είχα την τιμή να συνεργαστώ και με αρκετούς από αυτούς στο Βόρειο Αιγαίο κατά το διάστημα που υπηρέτησα ως Σχολικός Σύμβουλος.Θεωρώ ότι αγωνίζονται για το αυτονόητο και ότι χρειάζονται περισσότερη στήριξη από το θεολογικό κόσμο.Άνθρωποι που έχουν υπηρετήσει επί έτη τη θεολογία και έχουν αποδείξει έμπρακτα την αγάπη τους για το χώρο της εκπαίδευσης προσφέροντας τις υπηρεσίες τους,είτε ως ωρομίσθιοι( με μισθούς Κίνας), είτε ως αναπληρωτές σε όλες τις περιοχές της πατρίδας μας,έπρεπε να αντιμετωπισθούν διαφορετικά από όλους μας.(Πολιτεία,θεσμική Εκκλησία,κ.λ.π.)

Σαν μέλη της Συντονιστικής Ομάδας των Αδιόριστων 

Θεολόγων θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον Πρόεδρο του 

Πανελλήνιου Θεολογικού Συνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ κύριο Ανδρέα 

Αργυρόπουλο για την πολυεπίπεδη και ολόψυχη 

συμπαράστασή του στην αγωνία και στους αγώνες μας τους 

τελευταίους μήνες – τους μήνες που άλλαξαν άρδην τις ζωές 

μας, αλλά φοβόμαστε πως αποτελούν απλά την απαρχή για 

το μαύρο μέλλον που επιφυλάσσει η πολιτεία στις θεολογικές 

σπουδές και το μάθημα της θρησκευτικής αγωγής. 

Πιστεύουμε, χωρίς να θέλουμε να γίνουμε κινδυνολόγοι, πως 

το ουσιαστικό διακύβευμα στην άρνηση της πολιτείας να 

διορίσει νέους θεολόγους και στην επιλογή της να 

αντιμετωπίζει τα Θρησκευτικά ως Β’ Κατηγορίας μάθημα, δεν 

είναι μόνο η συντριβή των ζωών μας και των ονείρων μας 

(όπως και των ονείρων όλων των νέων θεολόγων πια), αλλά, 

κυρίως, πως πίσω απ’ όλα αυτά κρύβεται η επιθυμία πολλών 

και συγκεκριμένων κύκλων να ‘τελειώνουν μια για πάντα με 

το Μεσαιωνικό μάθημα των Θρησκευτικών’. 

Δεν θα επιχειρηματολογήσουμε, σ’ αυτή την επιστολή, για 

την αναγκαιότητα του μαθήματός μας στην ολόπλευρη 

ανάπτυξη των νέων ανθρώπων που αποτελεί βασικό χρέος 

της Εκπαίδευσης. Θα πούμε όμως ότι ο κύριος Αργυρόπουλος 

ήταν από τους ελάχιστους θεολόγους που δεν θεώρησαν τη 

δίωξή μας ως συντεχνιακή ‘κακομεταχείριση’ από την πλευρά 

του Κράτους και μας συμπαραστάθηκε πολλαπλά και 

έμπρακτα - όταν, στην καλύτερη περίπτωση, αυτό που 

εισπράτταμε από παντού ήταν μερικά γενικά ευχολόγια. 

Με οξυμμένα αντανακλαστικά, με τις εύστοχες παρεμβάσεις 

του (επίσημες ή μη), με τη συγκροτημένη σκέψη του και τις 

συμβουλές και κατευθύνσεις του, στάθηκε δίπλα μας από την 

αρχή του αγώνα μας κι έγινε κοινωνός της αγωνίας μας. Και 

μάλιστα όλα αυτά χωρίς καμία ιδιοτέλεια, αλλά και χωρίς 

κανένα στόμφο. Απλός και ακούραστος συμπαραστάτης μας, 

όχι απλά σαν Πρόεδρος του Καιρού ή σαν Σχολικός 

Σύμβουλος, αλλά σαν ίσος προς ίσους, σαν συνάδελφος και 

σαν αδελφός. 

Παρακάμπτοντας επισημότητες λοιπόν και λόγια περιττά, όλοι 

εμείς οι αδιόριστοι θεολόγοι θέλουμε να πούμε ένα απλό, 

αλλά βαθύ και από ψυχής: Ανδρέα σε ευχαριστούμε!....

Συντονιστική Ομάδα Αδιόριστων Θεολόγων